Wat onwijs leuk dat je benieuwd bent naar mijn verhaal! Ga er maar goed voor zitten want ik babbel er op los.

Ik kom uit een gezin van 4 kids. Wij zijn een schippers gezin en hierdoor ben ik vanaf m’n 6e jaar opgegroeid op een schippers internaat in Werkendam. Nu woon ik samen met mijn zusjes in het huis van onze ouders.

In 2012 heb ik de opleiding detailhandel afgerond. Ik was toen al lekker creatief van mezelf en ben daarna begonnen aan een styliste opleiding. Ook hiervoor heb ik mijn diploma behaald. De plek waar ik toen stage liep wilde mij graag als hun collega! Dus zo van het een kwam het ander en had ik op m’n 18e al mijn eerste baan!

Ik heb 5 jaar gewerkt als styliste. Wij stijlde onder andere winkels van Nike, Douglas, Livera, Intersport en nog veel meer toffe winkels die wij mochten stijlen. Tot ik begin 2020 een styliste functie online zag wat een stuk dichter in de buurt zat. Ik zat namelijk elke dag wel 4 uur in de auto. 

Ik werd uitgenodigd voor een gesprek en werd direct aangenomen. Het gesprek was super gezellig het voelde onwijs goed van beide kanten.

Maar die eerste werkdag begon een verhaal wat mijn leven aardig op zijn kop zette…

Ik nam m’n eerste werkdag al een aspirine in en sinds die dag is het begonnen.

Corona was net op het nieuws en Ilona begon te hoesten. Conclusie; ga maar naar huis voor dat je ons aansteekt!

Vanaf dat moment had ik ups en downs. Soms voelde me wel redelijk en soms 10 verschillende kwalen op een dag. Op den duur heb ik zelf de knoop doorgehakt. Ik neem ontslag want ik voelde mij ziek.

Er volgde een 7 maanden lange periode van het kastje naar de muur.

Dokters, ziekenhuizen, echo’s, scans, medicatie, hersenscans, neurologen. Iedereen schreef maar wat voor terwijl niemand wist wat ik had. Ik voelde me een “nummertje” in plaats van een mens. Totdat…

DE NACHT DIE IK NOOIT MEER ZAL VERGETEN!

Ik werd ‘s nachts wakker…

Mijn hele lichaam was verlamd! Mijn hoofd stond op klappen. Alsof ik tussen een bankschroef vast zat. Ik was aan het trillen en het hield maar niet op.

Op dat moment kon ik maar aan één ding denken:

“Ik weet niet wat er gebeurt maar ik ga deze wereld verlaten. Dit zijn de laatste minuten dat ik leef.”

Mijn telefoon lag 40cm naast mij aan de oplader…

…maar kon er niet bij. Hoe erg ik ook probeerde, ik kon mij niet bewegen. Niemand was thuis, en ik was doodbang!

Ik besloot m’n ogen
dicht te doen en in m’n hoofd alle namen van de mensen waar ik zielsveel van houdt op te noemen. Als een soort van afscheid en sloot daarna mijn ogen met de
gedachten “dit was het voor mij op deze aarde. 23 jaar en ik sterf alleen in m’n bed
met 38 klachten en waarom zal ik nooit weten…”

Wonder boven wonder ik werd de volgende dag wakker.

Mijn moeder kwam binnen en schrok zich wild. Ik kon niet praten en viel continu weg. Ik wilde huilen maar kon
niet huilen, ik wilde praten maar het lukte niet. Ik wilde met mn ouders mee
naar het schip NOOIT meer alleen zijn. Terwijl ik dit
aan het schrijven bent vallen de tranen over m’n wangen. Dit zit nog ZO diep. Het
zet je zo bewust aan het nadenken dat het leven zo van je weg genomen kan
worden.

Vele onderzoeken volgde. Maar na het onderzoek of ik een hersentumor had? – besloot ik het advies van m’n beste vriend op te volgen:

Ga naar Praktijk Iseger in Zoelen zei hij. Mijn vader is hier geweest. Hij geloofde hier niet zo in. Maar nadat hij 3 jaar lang in het ziekenhuis had gelopen en bijna in een rolstoel belande maakte hij een afspraak. De praktijk heeft er voor kunnen zorgen dat hij binnen een half jaar alles weer kon!

EN TOEN KWAM HET MOMENT…

Ik maakte een afspraak en vond het super spannend. Als je al 7e maanden van het kastje naar de muur gestuurd bent en elke ochtend wakker word zonder een verklaring waar al die
klachten vandaan komen… Niemand die weet wat er aan de hand is en je lichaam met de dag verder verzwakt… Ik wist niet wat ik hier van zou kunnen verwachten.

Na 45 minuten zei Mirjam:

“Ilona ik weet waarom jij zo verschrikkelijk veel klachten hebt.
Je bent helemaal vergiftigd van metalen.”

Er ging een last van m’n schouders af! Ondanks dat ik het nog niet snapte ‘vergiftigt van metalen, hoe dan?!’ Maar ik had eindelijk een antwoord op mijn vraag. Dat was al een opluchting!

Een behandeling startte. Mijn lichaam was niks meer waard. Ik kon hooguit 20 stappen zetten op een dag. Daarom had Mirjam mij aangeraden om APS therapie te gaan volgen. Ik kwam 2 keer in de week bij Vivianne.

Het voelde heel goed om mijn hart te luchten bij haar, terwijl ik ondertussen plakkers op verschillende gedeeltes van mijn lijf kreeg. Ik merkte dat ik baat bij de behandelingen had.

Ik kwam om de 6 weken terug bij Mirjam om te controleren wat de verschillende supplementen voor mijn lichaam hadden betekend. Ik vond het zo apart;

‘Ja, smeer maar een halve druppel rond om de elleboog.’

Ik smeerde het thuis op en zei nog tegen mijn zusje;

“We gaan het zien. Het is toch bijna niet te geloven dat een druppel mij kan gaan helpen?”

Ik voelde me kind aan huis terwijl ik elke week 2 keer kwam. Tijdens de behandeling had ik erg veel ups en downs. Soms had ik minder klachten en soms heel veel.

Mijn behandeling duurde alles bij elkaar zo’n 9 á 12 maanden.

Investeren in je eigen gezondheid is duur maar het is het absoluut waard.

OP EEN DAG…

Op een dag zat ik bij Vivianne in de stoel en kreeg ik weer een APS behandeling. We kwamen zo beetje aan de praat over dat er geen receptioniste meer was in de praktijk. Ik zei voor de grap;

“Zal ik zo even bijspringen?!”

En zo zie je, van het één kwam het ander. In Juni 2021 heb ik een contract getekend en mag nu alle mensen verwelkomen in de praktijk. Ik doe dit met veel passie en liefde. Met dankbaarheid naar de mensen toe. Want ik weet hoe het voelt om aan de andere kant van die balie te staan…

Ik hoop binnen het bedrijf
veel moois te mogen leren en dit te kunnen toepassen in de praktijk. Dat wij als één groot sterk team de uitgebreide mogelijkheden kunnen bieden aan onze huidige
en nieuwe cliënten. Want één ding is zeker je voelt je een waardig mens bij ons
ipv een nummertje.