Van overleven naar leven – mijn verhaal.
Ik was op. Gewoon helemaal op.
Alsof ik in een zwart gat viel waar niemand me uit kon trekken.
Ik sliep uren, lag vastgeplakt aan de bank of mijn bed, ik had pijn en huilde zonder enige verklaring,
er zat nul energie in mijn lichaam om ook maar iets te doen.
Alsof mijn lijf z’n eigen uitknop had ingedrukt en ik langzaam als een kaarsje uitging.

Weet je wat het allerergste was !
Mijn lichaam liet me in de steek. Maar dat niemand me geloofde, echt dáár ging ik aan onderdoor! Steeds die ene zin: “Je bent gezond.” Terwijl ik voelde: ik ben allesbehalve dat. “Het zit in je hoofd.” Serieus? Mijn lijf schreeuwde, en zij luisterden niet. Dat brak me.

Mijn leven? Weg.
Ik ging niet meer naar school, werd uitgeschreven, vriendinnen verdwenen. Alles viel stil. En ik?
Ik was alleen maar moe, pijn, elke dag. En dan ook nog het gevoel krijgen dat je gek bent. Gelukkig bleven mijn ouders vechten. Zij geloofden me! We voelden: dit klopt niet. Dus lieten we zelf bloed prikken, overal tekorten. De arts keek ons aan alsof we het allemaal verzonnen hadden.

Alles probeerde we !
We liepen alle bekende wegen af dokters, ziekenhuizen… Maar echt verder kwamen we niet. Uiteindelijk stapten we over op Homeopathie, sommigen herkenden de ziekte van Lyme, we zijn hiermee aan de slag gegaan maar de Lyme bleef in mijn lichaam aanwezig. Niemand keek dieper, ze zag niet wat er onderhuids nog vastzat in mijn lijf. Hun intenties waren goed, maar de kennis over zware metalen ontbrak. En precies daarom bleef mijn lichaam blokkeren.

We liepen alle bekende paden af: artsen, ziekenhuizen, specialisten… Maar echt verder kwamen we niet. Er werd Lyme herkend, we gingen daarmee aan de slag, maar het bleef diep in mijn lichaam aanwezig, ongrijpbaar. Niemand keek dieper, wat er onderhuids vastzat. De intenties waren goed, maar de kennis over zware metalen ontbrak. Precies daarom bleef mijn lichaam blokkeren.

Telkens liep ik stuk.
Tot mijn vader over Praktijk Iseger hoorde. Dit was het moment dat alles veranderde.

Toen veranderde alles.
Praktijk Iseger kijkt naar het héle plaatje. Naar de “oorzaak van mijn klachten”. Geen symptoombestrijding, maar echte genezing!  Mirjam nam me helemaal mee in het proces.
Ze legde alles uit, wat de volgende stappen zouden zijn en wat dat betekende voor mijn lijf.
Geen vage beloftes, maar open, eerlijke uitleg. Voor het eerst was er een concreet plan,
Ik snapte wat er gebeurde in mijn lijf.

Eindelijk; dit is niet zomaar een behandeling. Dit is een reis.
En ik hoefde die niet alleen te maken, er was steun en support van alle kanten, mijn ouders stonden achter me, in alles. Alle medewerkers van de Praktijk die waren er altijd. Even bellen?
Nooit een probleem. Als ik vragen had, twijfelde, bang was of gewoon wilde delen dat
ik een betere dag had ik werd gehoord, gezien en geholpen, dat gaf mij zoveel rust.

De behandeling begon, het was heftig.
Stap voor stap. Geen standaardplan en geen overhaaste stappen binnen mijn behandeling.
Alles afgestemd op wat mijn lijf aankon. En dat voelde zó anders, zó veilig.

Mijn moment van opladen – en vooruitgang voelen

De APS-behandelingen werden m’n rustmomenten én tegelijk het moment waarop alles in beweging kwam. Daar voelde ik me geen patiënt, maar gewoon Lily. De energie begon weer te stromen. En zelfs al voelde ik het niet altijd meteen ik wíst: dit helpt. Mijn systeem kwam uit die eindeloze stilstand.

Toen gebeurde het… ineens voelde ik ruimte in m’n hoofd.
Ik kreeg weer zin om iets te doen. Gewoon: korte wandeling, creatief bezig zijn, een vriendin bellen.
Hoe lang was het geleden dat ik daar überhaupt over nadacht !

We gingen een dagje weg, met m’n ouders en vriendin.
Over de markt lopen, beetje kletsen, beetje kijken. Opeens besefte ik: ik heb geen pijn in mijn benen, geen loodzware stappen, geen steken, geen bonkende pijn. Alleen maar… vrijheid. En dat gevoel was zó groots. Ik dacht alleen maar: Dit is het begin, dit is hoe het leven hoort te zijn!

Was het altijd makkelijk? Nee, zeker niet.
Soms wilde ik veel te veel, als ik m’n grenzen negeerde, kreeg ik de rekening. Maar dat leerde me ook  heel bewust te luisteren naar mijn lichaam. Op de dagen dat het goed ging, genoot ik hier extra van.

Nu… Ga ik weer naar school.
Ik volg twee vakken en het blijf gewoon hangen! Mijn hoofd doet het weer. Ik kan me concentreren,
ik snap dingen én ik onthoud ze. En elke keer denk ik: wauw… dit had ik echt niet meer verwacht.

Ik heb mijn leven terug.
Ik ben zó dankbaar, voor Alles! Voor de uitleg, voor het warme team.
Voor het serieus genomen worden, voor de liefde.

Vroeger vroeg een arts hoe ik heette… en ik wist het niet.
Mijn eigen naam… kwijt. En nu? Ben ik er weer. Sterker dan ooit. Ik vertrouw weer op mijn lijf.
Niet blind, maar met respect. Want kijk eens wat ik allemaal overwonnen heb. En ja, dat vertrouwen dat komt beetje bij beetje terug. En dat is misschien wel het mooiste van alles.

Ik weet hoe het is om radeloos te zijn.
Om van kastje naar de muur gestuurd te worden. Om te horen: “Er is niks met je aan de hand.”
Maar hier… werd ik wél gezien. Wél geholpen, en écht beter!

Zou ik deze praktijk aanraden? Ja, honderd keer JA!
Wat ik zo waardeer aan praktijk Iseger? Alles. De mensen, de sfeer, het luisterend oor.
De tijd die genomen werd. En bovenal: de openheid. Bij elk consult werd eerlijk besproken
wat er was gevonden, wat de metingen lieten zien en wat de volgende stap was.
Dat gaf me telkens weer de bevestiging: ik ben op de goede weg.

En als jij dit leest en twijfelt of het voor jou ook mogelijk is… geloof me: dat dacht ik ook.
Maar ik sta er weer. Levend, lerend, lachend.

Als ik dat kan, dan kun jij het ook.
Echt waar.

Lily Jansen.