Marlies kreeg via haar moeder de ziekte van Lyme wat resulteerde in vasculitis. De vasculitis zorgde voor enorme rode plekken, die na een tijdje veranderden in een soort zwarte gaten. Mirjam heeft haar gestart op een ontgiftingskuur van 5 weken, dit gaf als snel verlichting.
Leer hieronder meer over het verhaal van Marlies en haar behandeling bij Praktijk Iseger.
Het is allemaal begonnen in juli 2003. Ik was op vakantie in Friesland en werd gestoken door een daas. De plek waar ik op mijn voet gestoken was werd eerst rood, met rode plekjes eromheen. Na een paar dagen kwam er een blaasje op en werd het zwart.
Ik ben daar in het dorp naar de dokter gegaan. Hij gaf mij antibioticazalf, maar hij vond het een heftige reactie op de steek. Het leek hem beter als ik niet meer ging zwemmen in de meren. Dat was balen, want het was de eerste week en we deden niet anders dan zwemmen.
Maar goed… Helaas had de zalf geen goede uitwerking. De rode plekjes werden erger en veranderden in blaasjes. Na mijn vakantie kon ik niet terecht bij een plaatsvervangende arts, omdat mijn eigen huisarts op vakantie was, dus ben ik naar de EHBO in het ziekenhuis gegaan.
Mijn moeder en ik hebben daar 3 uur gezeten, elke keer kwam er weer een andere arts en ze wisten geen van allen wat het was. De laatste arts zei: “Het gaat vanzelf weer over“. Zo ben ik weer naar huis gestuurd, terwijl mijn benen er niet uitzagen. De week daarna kon ik bij de plaatsvervangende arts terecht. Hij kon ook niet vertellen wat het was en ik kreeg een antibioticakuur. Maar omdat ik daar niet tegen kon, kreeg ik vochtplekken over mijn gehele lichaam, wat heel pijnlijk was.
“De rode plekken op mijn huid namen in rap tempo toe, veranderde in zwarte plekken en werden vervolgens een soort gat?”
De volgende week was mijn eigen huisarts gelukkig weer terug. Hij wilde eerst afwachten wat de kuur deed. Voor de zekerheid heeft hij mij toen wel doorverwezen naar de dermatoloog.
Toen ik in dit ziekenhuis bij de dermatoloog kwam schrokken ze zo erg, dat er direct verschillende dermatologen bijgehaald werden.
“Je mag absoluut niet meer lopen!” – aldus de dermatoloog
Er werden bloedonderzoeken gedaan (ik ben onderhand leeggepompt) en er zijn huidbiopten afgenomen. Er werd direct een behandeling gestart met een hele hoge dosis prednison.
Mijn benen werden gezalfd en ingezwachteld met verband. Als de situatie zou verbeterden binnen 2 dagen, zou ik worden opgenomen. Als je dat allemaal gezegd wordt, wil je het liefste daar blijven liggen, en helemaal niet meer weg gaan.
Die weken zaten we gemiddeld 3 tot 4 keer per week in het ziekenhuis voor controle en vervanging van het verband. Ik ben constant door 3 artsen in de gaten gehouden.
De uitslag was vasculitis. Een auto-immuunziekte waardoor de uiteinden van mijn bloedvaten afstierven.
De prednison onderdrukte gedeeltelijk de vasculitis. De plekken werden minder en ik mocht na een tijdje afbouwen met de prednison.
Maar in een mum van tijd kreeg ik weer nieuwe plekken terug. Ik moest weer omhoog met de prednison. Daardoor kwam ik bij de internist terecht…
Maar ook hij deinsde terug voor mijn benen en belde de nefroloog, want “dat was meer zijn afdeling“. Ondanks dat zij niets konden betekenen, ging het door het ophogen van de prednison na een tijdje weer goed.Weer had ik de plekken in een mum van tijd terug, en moest weer terug naar een hoge dosis prednison.
Toen kwam Mirjam in beeld. Via mijn zus en mijn moeder die bij haar al in behandeling waren. Bij hen was de ziekte van Lyme geconstateerd.
Wat bleek:
“Jouw moeder heeft jou en jouw zussen via de zwangerschap de ziekte van Lyme doorgegeven…”aldus Mirjam op 26 november 2003
Bij mijn zussen had de Lyme een andere uitwerking dan bij mij… Bij mijn oudste en mijn jongste zus uitte de ziekte van Lyme zich in moeheid. Mijn oudste zat in de ziektewet (maar werkt nu weer volledig). Bij mijn middelste zus was uitte het zich meer in eczeem. Maar bij mij was de uitwerking dus in de vorm van de vasculitis.
Deze infectie zat er in combinatie met een Candida schimmel, een parasiet en een microbacterie. Van Mirjam heb ik een ontgiftingskuur van 5 weken gehad, maar omdat ik de prednison slikte moest ik er 2 keer over doen. De prednison onderdrukte mijn immuunsysteem, en de eerste kuur kond daardoor zijn werk minder goed doen. We zagen echter duidelijk verbetering in de zaak. De plekken werden na verloop van tijd minder en kon ik verder afbouwen met de prednison.
Wat was ik daar blij mee, want zoals iedereen weet geeft prednison vreselijke bijwerkingen… Ik was 20 kilo aan vocht aangekomen, ik had haaruitval en nog veel meer.
Op 19 april 2004 was de Lyme uit mijn lichaam. We gingen verder met de Candida schimmel en de parasiet. Nu ben ik nog bij Mirjam onder behandeling voor het laatste restje Candida schimmel. Mijn benen zijn goed genezen. Ik heb er alleen nog wat littekens aan over gehouden, maar verder voel ik mij heel goed.
We hebben een hele weg van arts naar arts gehad, maar bij Mirjam heb ik baat gehad. Door de homeopathie werd de oorzaak weggenomen, en dat deed de prednison niet!
Dit was mijn verhaal. Op de foto’s kan je zien hoe mijn benen eruit hebben gezien.
Groetjes Marlies
2004 | Marlies