In deze review lees je het verhaal van een anonieme bron. Zij verteld meer over haar Sombere buien door de ziekte van Lyme en andere klachten waar ze zich in haar dagelijks leven mee bezig hield. Lees hieronder verder over dit verhaal en haar ervaring met Praktijk Iseger.
Waar ik verdrietig om kan worden is dat ik nu weet wat ik de laatste 7 jaar gemist heb
Mijn hele leven lang heb ik al last van “sombere buien”. Een deel daarvan is genetisch bepaald.
De buitenwereld kende me als dat meisje dat altijd lacht maar van binnen huilde ik. Ik heb jaren met een masker opgelopen om maar aan niemand te laten zien hoe ik werkelijk was. Ik kon dat op een gegeven moment niet meer volhouden en ben een jaar thuis geweest.
Apathisch zat ik onder de antidepressiva van de huisarts. Omdat ik niet mijn leven lang die pillen wilde slikken ben ik naar een psycholoog gegaan om vat te krijgen op deze buien. Met hang en vliegwerk kon ik dan weer een tijdje verder aan het werk. Tot ik de somberheid weer zat werd. Ik dacht
Het leven moet toch meer te bieden hebben dan alleen maar somber zijn en huilen?
Dus maar weer voor een half jaar terug naar de psycholoog. Ik heb een hoop geleerd maar echt helpen deed het niet…
Mijn klachten verergerden toen onze dochter werd geboren. Als ik eerder een bui had kon ik me terug trekken in mezelf en er weer uitkomen als het over was. Dat kon niet meer toen er een baby was. Er waren dingen die je moest doen of je je nou goed voelde of niet. Ik kon niet tegen mijn kind zeggen “nu even niet”.
Ik had moeite met de basis dingen die je moet doen voor een baby. En daarnaast wilde ik de allerbeste moeder zijn voor ons kind. Het was erg moeilijk om spontaan met onze dochter te spelen en te dollen. Altijd was er een deel in mijn hoofd dat er niet bij was. Een deel dat riep om aandacht. Een deel dat riep om rust.
Ik kon niet goed tegen drukte en geluiden enz. Was ik met iets bezig en werd ik daarin gestoord door iets of iemand dan raakte ik al in de stress. Alles kwam op me af. Omdat ik de allerbeste moeder wilde zijn drukte ik die gevoelens overdag’s weg. En ’s avonds kwam alles er dan uit in huilbuien. Vaak genoeg heb ik in een hoekje op de grond – als mijn dochter sliep – zitten brullen van ellende.
Dus maar weer naar nog meer psychologen. Ik leerde dingen aan maar veranderde wezenlijk niets.
We kwamen bij Mirjam voor onze dochter omdat zij allergisch was voor meerdere stoffen. Het resulteerde erin dat ook ik door Mirjam doorgemeten ben. Zij constateerde dat ik Lyme en schimmelbelasting had. De Lyme is aangepakt en gaandeweg voel ik me heel anders worden…
Onze dochter is nu 7 en er komen vaak vriendinnetjes spelen dus het kan er druk aan toe gaan. Maar ik sla totaal niet meer op tilt! Ik ben veel rustiger geworden. Als er nu een glas limonade om gaat denk ik “jammer dan”. Terwijl ik eerst heel fel zou reageren en me dan totaal waardeloos zou voelen omdat ik zo reageerde.
Ik kan de dingen ook wat meer op een rijtje krijgen. Had ik eerder twee dingen te doen op een dag die moesten dan zou ik helemaal van slag zijn. Nu niet meer. Ook durf ik meer “nee” te zeggen. Niet alleen tegen een ander maar, zeker zo belangrijk ook tegen mezelf. Ik doe weer dingen op het gevoel. Het vertrouwen om op mijn gevoel in te gaan was helemaal weg. Alles beredeneerde ik met mijn verstand. Mijn verstand draaide overuren en ik werd bekaf met als resultaat dat ik mezelf mentaal compleet uitputte.
Waar ik nog wel aan moest wennen was dat ik, voordat ik door Mirjam behandeld werd, ook enorm van iets kon genieten. Bij het zeer emotionele af. Daar stonden natuurlijk dan ook de hele diepe dalen tegenover. Die sombere buien door de ziekte van Lyme zijn niet meer zo heftig. Nu is alles wat meer afgevlakt. Soms vind ik het jammer dat ik niet meer zo intens van iets kan genieten. Maar dat is maar even…
…want ik weet dat hoe het was mijn leven compleet domineerde. Omdat ik nu rustiger ben kan ik ook weer van de kleinere dingen genieten. Niet meer zo hyper als eerst maar met veel meer rust.
Het Schrijven van dit verhaal roept een hoop emoties op. En ook de angst dat ik weer terug zou vallen in mijn oude ik. De angst dat dit allemaal maar tijdelijk is. Ik weet nu wat leven is en dat wil ik nooit meer kwijt.
Waar ik nog wel verdrietig om kan worden is het feit dat ik nu weet wat ik zeker de laatste 7 jaar gemist heb. Alles wat de psychologen en artsen mij niet konden bieden. Ik had veel meer kunnen genieten van vooral mijn dochter. Ik denk niet dat ze iets tekort is gekomen, ik heb mijn uiterste best gedaan. Nee, ik ben tekort gekomen….