Van rolstoel naar wereldreis – het ongelofelijke verhaal van Lisa (16)

Ik dacht dat mijn leven voorbij was.
Zestien jaar en opgesloten in een lichaam dat niet meer meewerkte. Mijn benen weigerden, ik zakte er gewoon doorheen. Ze konden mijn lichaam niet meer dragen. De pijn in mijn spieren voelde alsof er iemand onzichtbaar aan mijn zenuwen trok. Ik was uitgeput, verdrietig en boos. En niemand wist waarom.

In het ziekenhuis zeiden ze dat het tussen mijn oren zat.
Dat ik de dood van mijn moeder niet had verwerkt. Alsof dat alles verklaarde. Maar diep vanbinnen wist ik: dit klopt niet. Mijn lijf loog niet. Er wás iets mis, maar niemand luisterde. Ik had al jaren geen normale dag meer gehad. Te moe om naar school te gaan, te veel pijn om nog met vriendinnen te lachen. Alles wat leuk was, verdween stukje bij beetje uit mijn leven.

Tot ik bij Praktijk Iseger terechtkwam.
Moedeloos, maar met één klein sprankje hoop. Mirjam keek me aan en zei niet: “het zit tussen je oren.” Ze luisterde. Eindelijk. Ze vroeg naar mijn geschiedenis, naar alles wat ooit gebeurd was. En toen ontdekte ze iets waar ik zelf nooit aan gedacht had.

Het begon bij mijn beugel.
Toen ik twaalf was, kreeg ik slotjes en later een draadje achter mijn tanden. Mirjam legde uit dat mijn lichaam vocht tegen het metaal dat nog steeds in mijn systeem zat. Alsof mijn lijf al jaren in gevecht was met iets wat er niet hoorde. En daarbovenop — bleek uit onderzoek — had ik ook de ziekte van Lyme. Plots herinnerde ik me die rare bult op mijn bovenbeen, jaren geleden. Nooit bij stilgestaan dat dat een tekenbeet kon zijn geweest.

Mirjam legde alles uit, stap voor stap.
Waarom mijn benen niet meer konden dragen. Waarom mijn spieren zoveel pijn deden. En ineens viel alles op zijn plek. Voor het eerst voelde ik geen verwarring, maar begrip. En dat gaf hoop.

We begonnen met de behandeling.
Eerst het metaal eruit. Mijn lichaam moest schoon, zodat het weer kon herstellen. Ik kreeg APS-therapie om mijn zenuwen te ondersteunen en mijn energie op te bouwen. En langzaam, héél langzaam, begon er iets te veranderen.

De dag dat ik weer kon staan, vergeet ik nooit meer.
Mijn benen trilden, maar ze hielden me. Ik stond! Een paar seconden maar, maar het voelde alsof ik de marathon had gelopen. Ik kon wel huilen van geluk. Zou ik echt ooit weer kunnen lopen?

Daarna begon de behandeling van Lyme.
Twee keer per week naar Praktijk Iseger, samen met APS-therapie. Iedere week voelde ik me iets sterker. Minder moe. Mijn benen kregen weer kracht. En toen kwam het moment — het moment waarop ik voor het eerst weer liep. Kleine stukjes, maar zó groot voor mij.

Ik zei tegen mijn vader: “Pap, we moeten bloemen halen.”
Een grote bos, voor Mirjam. Want ze had me teruggegeven wat ik dacht dat ik kwijt was: mijn leven.
Toen we bij de praktijk aankwamen, stapte ik uit de auto. Zonder rolstoel. Met bloemen in mijn hand. Ik liep naar de deur.
Mirjam zag me — haar ogen vulden zich met tranen. Ze kwam naar me toe, gaf me een knuffel en fluisterde: “Ik ben zo blij voor je.”

En nu… één jaar later…
Ik reis. Ik ben met een vriendin naar Mexico geweest, heb gebackpackt in Australië. Ik leef, ik loop, ik lach. En iedere stap die ik zet, voelt als een klein wonder.

Ik was niet gek. Ik was ziek. En ik ben beter.
Dankzij Mirjam, dankzij Praktijk Iseger, dankzij de hoop die ik bijna kwijt was.

Dank je wel, Mirjam.
Je hebt me niet alleen laten lopen, je hebt me laten léven.
— Lisa 🌿💫