Er werd mij laatst gevraagd; “waarom doe je dit werk nu eigenlijk?”

Poeh dat is niet in één woord uit te drukken…

…maar ik ga het jou proberen uit te leggen, want dit is namelijk niet zomaar een baan!

Toen ik 12 jaar was wilde ik maar 1 ding, en dat was verpleegster worden om mensen te helpen.

Mijn vader had in die tijd ook al een praktijk zoals deze. En dat er onder mijn neus dagelijks al mensen werden geholpen ging eigenlijk soort van aan mij voorbij op die leeftijd.

Ik weet nog heel goed toen ik 15 jaar was en er een oudere dame samen met haar zoon in de praktijk van mijn vader binnenkwam. Zij zat in een rolstoel en ik herinner mij nog dat ik dacht;

Ach wat ontzettend vervelend voor deze mevrouw.

Ik studeerde vaak in de receptie bij mijn moeder. In die tijd woonde we namelijk boven het therapeutisch centrum van mijn vader en mijn moeder. Ik vond het heerlijk om rond de mensen in het centrum te zijn. Veel gezelliger als boven, en ik zag veel mensen komen en gaan.

Na enige weken zag ik deze oudere dame met haar zoon weer, alleen kwam ze toen met een rollator binnen…

…enigszins verbaasd was ik.

Ik dacht toen; goh ze kan weer een beetje lopen?!

Al ging het erg moeizaam, maar wat fijn voor haar!

Maar toen kwam deze dame weer een aantal weken later binnen…

Dit keer niet met een rollator, of met een rolstoel, maar gewoon zo – binnenlopen!

Zij kwam met een grote bos bloemen binnen LOPEN.

Ze zei tegen mijn moeder;

“ik wil graag mijn afspraak verzetten want ik ga met mijn zoon mee skiën.”

Dat was het moment dat ik dacht jemig mijn vader is echt een wonder dokter!

Dat was ook het moment dat ik dacht jemig dit wil ik ook! Ik wil ook die stralende glimlach op de gezichten van mensen brengen. Wat een geweldig gevoel zou dat moeten geven.

Ik maakte mijn opleiding als verpleegkundige af. Vol enthousiasme was ik om mensen te helpen, en ook al die blije gezichten te kunnen zien.  

Ik heb op veel verschillende afdelingen gewerkt. Ziekenhuizen, verpleegafdelingen, revalidatie maar tot mijn grote verdriet zag ik geen blije gezichten zoals bij mijn vader…

Er was geen tijd voor aandacht voor mensen die ziek waren. Naar mate de tijd verstreek raakte ik steeds gefrustreerder en voelde me leeg en moedeloos.

Ik vroeg me dikwijls af of ik wel de juiste keusgemaakt had…

De laatste afdeling waar ik werkte was de psychosomatische afdeling. Dit heb ik welgeteld 2 dagen volgehouden. Volledig van slag en verdrietig was ik toen ik zag hoe de mensen er behandelt werden. Ik heb mijn werkkleren diezelfde dag ingeleverd en dacht; DIT NOOIT MEER!

Ik ging  weer studeren voor maatschappelijk werkster.

Ik dacht; misschien is dit beter voor mij.

In mijn tweede studiejaar ging ik aan de slag met mijn stage. Ik werd geconfronteerd met een vader en 2 kinderen waarvan de moeder overleden was. Vader zag het leven niet meer zitten, en sprong liever uit het raam…

Ik voelde mij compleet overrompeld. Wat een opgaaf als je zelf nog zo jong bent, om dan iemand de zin van het leven nog te laten zien. Deze studie heb ik afgerond, maar besloot dat ik de situaties die ik daar tegenkwam te heftig waren voor mij.

Aangezien niets leek te lukken in de medische wereld besloot ik dan maar een hele andere kant op te gaan…. Ik begon voor boekhoudkunde te studeren. Iets heel anders, maar ik was zo teleurgesteld in mijn droom dat ik dacht ik moet maar iets heel anders gaan doen.

Na mijn studie ging ik werken als hoofd boekhouder bij een groothandel. Hier vond ik enigszins mijn draai.

Helaas raakte ik enige tijd daarna in een rolstoel door een motor ongeluk. Het was een beproevende periode waar ik dit keer niet aan de kant van de verzorging stond, maar aan de kant van de verzorgden.

Ik heb veel eigenwijze artsen met grote ego’s gezien. Zij stelde een compleet foute diagnose waar de helse pijn in mijn voet vandaan kwam!

Misschien herkenbaar…

…er werden foto’s gemaakt, maar er was niets aan de hand. Ik had mijn voet gewoon gekneusd, ging vanzelf over.

Ik kon niet lopen en ervaarde HELSE pijnen. Mijn voet kon op 1 dag alle kleuren van de regenboog hebben. Hij kon zelfs zo zwart worden dat ik bang was dat hij er elk moment af kon vallen.

Mijn voet leek wel een pompoen zo dik, met worstjes die mijn tenen voor moesten stellen. Bewegen deed ik niet want dat deed vreselijk zeer!

Herhaaldelijk bezocht ik mijn huisarts met de vraag of ze wellicht nog foto’s kon laten maken. Het bleef maar zeer doen. Na 3 bezoeken was ik “zo vervelend” (wat ze mij ook goed liet blijken) dat ze eindelijk op mijn verzoek inging.

Na verschillende foto’s werd ik met spoed opgeroepen door de algemeen chirurg. Die mij vertelde dat mijn hak gebroken was geweest, en waarom ik zo lang gewacht had?!

Hij vertelde mij bang te zijn dat er complicaties waren opgetreden en ik mogelijk dystrofie had. Dat was het moment dat mijn wereld INSTORTTE!

Mijn vriendin heeft dit namelijk ook, maar die heeft geen been meer… dus het eerste wat ik dacht was dat mijn voet er nu af moest!

Ik moest die zelfde middag naar het ziekenhuis voor een behandeling.

Ik kwam in aanraking met de medische molen, waar ik zo hard voor heb geprobeerd weg te rennen.

De artsen en verpleging vonden het maar zo sneu was voor mij, omdat ik de rest van mijn leven in een rolstoel moest doorbrengen.

Deze reguliere geneeskundige molen leerde mij hoe medische specialisten omgingen met een uhh.. nummer. Want veel meer dan dat voelde ik me niet. Er werd niet naar me geluisterd en mijn ideeën om weer te kunnen lopen werden van tafel geveegd. Het was onmogelijk en ik moest er mee leren leven was het antwoord!

Ik kan mij nog goed herinneren dat twee artsen aan mijn bed stonden en mijn kaart besproken. Uit hun medisch-latijnse benamingen maakte ik op dat ze al hadden besloten dat ik nooit meer zou lopen…

Ik zei tegen hun; “luister eens, als jullie denken dat ik die rolstoel nooit meer uitkom zal ik jullie eens wat laten zien!”

Ik was vastbesloten om ooit uit mijn rolstoel de komen en weer te gaan lopen. Na enige jaren, veel revalidatie met bloed zweet en tranen – en ondanks alle woorden van de specialisten – LIEP IK WEER!

Tijdens deze ervaring is mijn droom om andere mensen te helpen weer opnieuw vuur ingeblazen en aangewakkerd! Ik was vastbesloten mensen te helpen, en ze dit wat ik mee had moeten maken te besparen!

Want wat was het vervelend als niemand naar je luister, als je je verloren voelt, en als je je in een mega groot systeem een nummertje voelt!

Ik wilde die ongelofelijke vreugde brengen in mensen hun leven die ziek waren hun weer laten leven! Ditzelfde vreugde die ik zoveel jaar geleden bij die vrouw in de praktijk van mijn vader zag!

Helaas werd mijn vader tijdens mijn revalidatie ziek…

Ik weet het nog goed dat hij in de achtertuin aan een glaasje drinken zei;

“wie gaat nu mijn praktijk overnemen.”

Ik zei tegen hem; “Mam”.

Maar mijn moeder dacht daar op dat moment heel anders over!

Mijn vader zei tegen mij dat ik degene was die deze praktijk voort moest zetten.

En zo – rolstoel of niet, ging ik weer leren. Leren om hetzelfde te kunnen als mijn vader. Zo trots voelde ik me dat mijn vader mij dit toevertrouwde!

Toen ik klaar was met mijn opleidingen, opende ik mijn praktijk.

Reuze spannend en eng vond ik het. Ik belde mijn vader wel 10 keer per dag of ik het goed deed. En stuurde zelfs cliënten nog naar hem door om mijn werk te laten ‘checken’.

Tot het moment dat hij zei;

“Lieverd, ga je hier nou eens mee ophouden?
Je doet het nog beter dan ik, echt je kunt het alleen!”

Wat voelde ik me geweldig trots!

En nu na meer dan 20 jaar ervaring zie ik dezelfde blik in de ogen van mijn cliënten…

…die ene blik van de oudere dame in de praktijk van mijn vader destijds. De blik die mijn pad heeft geschapen en mij de passie gaf mensen te willen helpen!

En die blik, dat gevoel, die DANKBAARHEID…

…DAT is waarom ik iedere dag weer naar mijn praktijk loop, en met veel energie en kunde iedereen die voor mij zit probeer te helpen.

Waarom ik naar ieder verhaal luister van mijn cliënten die me soms door merg en been gaan. Waarbij ik in mijn hart het verdriet voel. Vergis je niet, die verhalen zijn soms echt geen pretje!

Maar als ‘dat moment; aanbreekt dat ik kan zeggen;

“Volgens mij kun je het zonder mij”

En ik die stralende glimlach zie van een mens vol levensenergie. Waarbij sommigen met tranen van geluk in hun ogen naar me zie kijken. Dat maakt dit werk het allemaal waard!

Dat gevoel is onbeschrijfelijk zo mooi!!

Dat is waarom ik dit werk doe!